جووانی باتیستا پیازتا نقاش مهم و تاثیر گذار ونیزی

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: سه شنبه، ۲۱ دی ۱۴۰۰

جووانی باتیستا پیازتا یکی از نقاشان مهم و تاثیر گذار ونیزی می باشد. این نقاش در دوره روکوکو فعالیت می کرد و نقاش صحنه های مذهبی بوده است. همچنین در ژانر هنر نیز فعالیت داشته که شامل به تصویر کشیدن صحنه های روزمره زندگی است. وی را میتوان نقاشی قلمداد کرد که به خوبی از بزرگان پیشین خود تاثیر گرفته و با کمک گرفتن از سبک آنها روش نقاشی منحصر به فرد خود را خلق کرده است. این هنرمند همچنین یک طراح قابل و چیره دست می باشد که با استفاده از مهارت سایه روشن و نور شناسی دست به خلق پرتره ها و تصاویر خیره کننده ای می زند.

پیازتا در سیزدهم فوریه 1682 در ونیز ایتالیا متولد شد. پدرش یک مجسمه ساز و منبت کار چوب به نام جاکومو بود. وی آموزشهای ابتدایی را در کارگاه پدر پشت سر گذاشت. پس از آن بود که در سال 1697 به گالری یک نقاش مشهورتر به نام آنتونیو مولیناری به جهت آموزش رفت. با این حال باید گفت که او در یک نامه که بعدها و در سال 1744 نوشته شده گفته که اولین استاد بزرگ او سیلوسترو ماناایگو نقاش و طراح ونیزی بوده است. در سن بیست سالگی به بلونیا رفت و در آنجا با آثار جوزپه کرسپی نقاش بزرگ بولونیایی آشنا شد. آثار این نقاش تاثیر عمیقی بر نگرش هنری پیازتا داشته است. ظاهرا نقاش قدیمی تری به نام کارلو چینانی نیز بر روی کرسپی تاثیر داشته و در نقاشی های پیازتا می توان رد پایی از آثار هر دو این نقاشان را دید. مثلا اثر شکوه سنت دومنیکو که اثری خلق شده توسط چینانی می باشد در سبک و نوع کار شباهتهایی با آثار پیازتا در خود دارد. در سال 1711 به ونیز بازگشت و تبدیل به یکی از اعضای فرالیا در قسمت نقاشی شد. فرالیا یک گروه هنری بود که زیر نظر جمهوری ونیز فعالیت می کرد. در همین دوره بود که اولین سفارشهای مهم و قابل توجه نقاشی را دریافت کرد. یکی از آثار مشهوری که به تصویر کشید فرشته نگهبان و دیگری محراب مریم می باشد. این آثار برای یک مدرسه اجرا شد. اجرای این آثار به سالهای 1717 و 1718 باز می گردد. این دو اثر نقاشی های دیواری هستند که در حال حاضر در انستیتوی هنر دیترویت و موزه هنر لس آنجلس نگهداری می شوند.

در همان سالها بود که پیازتا یک پرتره از نقاش زن به نام جولیا لاما به تصویر کشید. حالت این نقاشی رمانتیک گونه است و ظاهرا علاقه و رابطه گرم این دو در خلق آن تاثیر داشته و میتوان تاثیر این رابطه را نیز در نقاشی به وضوح دید.

خلق اثر دستگیری سنت جاکومو یک نقطه آغاز برای شهرت پیازتا و شروع دریافت سفارش های نقاشی در سبک و حوزه مذهبی بود. وی در این دوره پروژه های بسیار مهمی در نقاشی ژانر مذهبی دریافت کرد. این اثر هم سطح نقاشی شهادت سنت بارتولومئو اثر نقاش بزرگ جووانی باتیستا تیه‌پولو ارزیابی شده است. این نقاشی یکی از شاهکارهای کلیدی نقاشی نیمه اول قرن هفدهم به حساب می آید. در این اثر می توان به وضوح تمایل نقاش به استفاده از سایه روشن های خشن و محتوای دراماتیک را مشاهده کرد. در 22 نوامبر 1724 پیازتا با زنی به نام رزا موزیولی ازدواج کرد. در همان سال نیز همکاری خود را با یک ناشر و معامله گر آثار هنری به نام جان باتیستا آلبریتزی آغاز نمود. این همکاری تا پایان عمر هنرمند ادامه پیدا کرد. در سالهای 1757 مجموعه آثاری از وی شامل طراحی و چاپ دستی منتشر شد که از کیفیت قابل توجهی برخوردار هستند.

پس از سالهای 1724 اولین اثر خود با ژانر تاریخی را خلق کرد. این اثر با عنوان شکوه سنت دومنیکو و برای کلیسای سنتی جوانی و پائولو خلق شد. پیازتا با علم به اینکه اصرار ورزیدن بر اجرای کار با استفاده از سایه روشن های خشن موفقیت او را به خطر خواهد انداخت این کار را انجام داد. وی با بهره بردن از یک ترکیب بندی با آسمان باز و بدون استفاده از معماری باروک این اثر را خلق کرد. او از رنگ قهوه ای در کنار تنهای سرد استفاده کرد. در عین حال یک نور پردازی بسیار ملایم را نیز در این نقاشی به کار گرفت. شهرت وی از مرزهای ونیز عبور کرد و در سراسر ایتالیا پخش شد. همین امر باعث شد که او به عضویت آکادمی هنرهای زیبای بلونیا برگزیده شود و همین اتفاق شهرت او را دو چندان کرد. وی کمی بعد در کلیسای آراچلی ونیز یک نقاشی را به عهده گرفت. در این کار او از عناصری غیر متداول استفاده نمود. این نوآوری خصوصا در قسمت شمایل نگاری بسیار به چشم می آید. در یک صحنه تلفیقی هنرمند چهره یکی از قدیسان را به تصویر می کشد. اما این صحنه لحظه الهام به او را به نمایش نمی گذارد. بلکه لحظه ای پس از آن رویداد را به تصویر می کشد. در این تصویر قدیس را پس از دریافت الهام نشان می دهد که خسته در میان بازوهای یک فرشته آرام گرفته است.

در سال 1738 دو پروژه دیگر را که برای کلیسای جسواتی ونیز آغاز کرده بود بعد از سه سال به پایان رسانید و همین امر باعث شد که از آکادمی بلونیا درجه هنری ممتاز را دریافت کند. در دوران پایانی فعالیت بیشتر به خلق نقاشی هایی با صحنه های تاریخی گرایش پیدا کرد. یکی از آثار قابل توجه او برای این دوره مرگ داریوش می باشد. همچنین صحنه های مذهبی با اهمیت کمتر و بخصوص صحنه هایی که شبان ها را به تصویر می کشید از دیگر آثار این هنرمند در این دوره است.

از پیازتا به عنوانی نقاشی با رنگهای گرم یاد می شود. کاراکترها در آثارش اغلب به شکلی با شکوه به تصویر کشیده می شوند. نقاشی های او اغلب حالتی اسرار آمیز و شاعر گونه را در خود دارند. و در تکنیکهای رنگ گذاری به واقع یک نقاش اصیل است و همچنین روش سایه روشن منحصر به فرد خود را دارد. او در آثارش از نوعی نورپردازی خاص بهره می برد که به کارهای او حالت تقدس و اخروی گونه می بخشید. همچنین وی طراحی قابل بود، طراحی های او معمولا از نیم تنه افراد و یا مجموعه ای از چند سر را به تصویر می کشد. این آثار معمولا با ذغال و یا گچ سیاه اجرا شده است و با استفاده از گچ سفید بر روی آنها نور گذاری انجام شده که همین تکنیک طراحی های او را کاملا حجم دار و سه بعدی نشان می دهد. این طراحی ها به عنوان آثار مستقل توسط مجموعه داران خریداری شده است.