مارگارت کین، بیوگرافی کامل و حقایق زندگی هنری

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: چهارشنبه، ۱۲ آبان ۱۴۰۰

پگی دوریس هاوکینز که به نام مارگارت کین مشهور است یکی از نقاشان مهم دوران معاصر می باشد. سبک منحصر به فرد وی که شامل نقاشی های زنان و کودکان با چشمهای درشت و برجسته میباشد، دلیل شهرتش در دنیای هنر است. همسر مارگارت کین، خودش را خالق آثار او جا زده بود و به همین خاطر کین مجبور شد از همسرش شکایت کند.

متریال مورد استفاده کین، عمدتا رنگ روغن و اکریلیک می باشد. اما در برخی از آثار خود از تکنیک میکس مدیا نیز بهره می برد. آثار این هنرمند تقریبا به شکلی متفاوت از نقاشان دیگر به موفقیت تجاری دست یافت. این آثار از طریق فروش باز تولید آن به شکل چاپ دوباره بر روی پالت ها، پرینت و حک شدن بر روی لیوان و فنجان به فروش موفق دست یافت. نقاشی های وی مورد تحسین منتقدین قرار گرفته است. اما از سوی دیگر از طرف جمعی از منتقدین به کلیشه ای بودن نیز متهم شده است.

در ابتدا این نقاشی ها به شوهر وی والتر کین نسبت داده شد. چرا که همسرش پای نقاشیهای وی را امضاء مینمود. اما بعد از جدایی آنها از یکدیگر مارگارت اعتبار هنری خود را کسب کرد. وی در یک اجرای زنده در دادگاه هاوایی این ادعا را اثبات کرد. وی بعد از این رویداد تا حدی به فراموشی سپرده شد. اما پس از انتشار فیلم بیوگرافی مارگارت با عنوان چشمهای بزرگ که توسط تیم برتون کارگردان، تهیه کننده، نویسنده، طراح، نقاش و شاعر آمریکایی ساخته شد علاقه دوباره به آثارش در جامعه به وجود آمد.

مارگارت کین در پانزده سپتامبر 1927 در نَشویل ایالت تنسی آمریکا متولد شد. وقتی تنها دو سال داشت پرده گوشش در حین یک عمل گوش به صورت دائم آسیب دید. بدین ترتیب قدرت شنوایی او به شدت کاهش یافت و برای صحبت کردن و درک منظور افراد مجبور بود که به دقت به صورت آنها نگاه کند. در این فرایند به چشمهای افراد بسیار دقت می کرد. کین از سن ده سالگی شروع به طراحی کرد و در کلاسهای طراحی کالج واتکینز شرکت نمود. مارگارت اولین نقاشی رنگ روغن خود را در سن ده سالگی به تصویر کشید. در این نقاشی دو دختر بچه را در حالی که یکی از آنها می خندید و یکی گریه می کرد خلق نمود. کین این نقاشی را به مادر بزرگ خود داد.

در سن 18 سالگی به مدرسه طراحی ترافاژن در نیویورک رفت. کمی بعد کار رنگ آمیزی لباسهای کودک و همچنین تخت بچه را آغاز کرد. مدتی بعد از اشتغال به همین کار بود که او کار اصلی خود که نقاشی پرتره بود را شروع کرد. در ابتدا مارگارت شروع به خلق آثار کیچ (کیچ به آلمانی: Kitsch واژه‌ای آلمانی به معنی پر زرق و برق، چشم پرکن، آبکی و پرطمطراق است. این واژه به آثار هنری اطلاق می‌شود که در مقیاس انبوه تولید می‌شوند و تقلید ناموفقی از استانداردهای زیباشناسی فرهنگ نخبه هستند.) کرد. متریالی که او در آثارش از آن استفاده می کرد عمدتا اکلریک و رنگ روغن بود. موضوع آثار وی زنان کودکان و حیوانات خانگی مانند سگ، گربه و اسب بود. در اواسط سال 1950 با مردی به نام والتر ازدواج کرد. والتر در خاطراتش اینگونه نقل می کند که مارگارت را زمانی که در کنار ساحل نشسته بوده دیده و همان لحظه مجذوب چشمان زیبای او شده است. به گفته خود والتر وی در آن دوران به کار مشاور املاک اشتغال داشته و همچنین کار نقاشی هم انجام میداده است. کین در خاطرات خود اینگونه می گوید که وی را مردی جذاب یافته است. این دو در سال 1955 با هم ازدواج کردند. بعدها مشخص شد که این مرد آثار مارگارت را به نام خود به فروش می رسانده است. از این مرد در تاریخ به عنوان سارق و دزد آثار هنری یاد می شود. کین می گوید که آثار نقاشی من به سرعت مورد استقبال قرار گرفت و به فروش میرسید. اما همسر من این نقاشی ها را به نام خود ثبت می کرد. او می گوید من جرات ابزار اینکه اینها آثار من هستند را نداشتم زیرا وی (والتر) مرا تهدید می کرد. مهم ترین محل فروش آثار این هنرمند در یک کلوپ در سانفرانسیسکو بوده است. وی حتی مدتی پس از طلاق نیز به سکوت خود ادامه داد. زیرا از همسر سابق خود وحشت داشته است. اما پس از مدتی مارگارت لب به سخن گشود و اینگونه اظهار داشت که روابط بین آنها بسیار پیچیده بوده است.

در سال 1957 والتر شروع به نمایش آثار به نام خود کرد، وی نام این نمایشگاه را چشمان بزرگ گذاشت. در ماه فوریه آثار مارگارت بر روی دیوار بانک شهر سائوسالیتو ایالت کالیفرنیا به نمایش درآمد. وی 9 عدد از نقاشی ها را با خود به نیواورلئان برد و در آنجا در طول جشن ماردی گرا تمام آثار را فروخت. در تابستان همان سال والتر نمایشگاهی را در میدان واشنگتن و در فضای باز ترتیب داد. این نمایشگاه در شهر نیویورک برگزار شد. وی کمی بعد در یکی از هتل های شهر شیکاگو نیز آثار خود (مارگارت) را به نمایش گذاشت. در این دوره والتر شروع به ثبت وقایع زندگی خود کرد (تا حد کمی نیز مارگارت) و خود را به عنوان هنرمند به جامعه معرفی کرد. در سال 1960 کین تبدیل به یکی از مهمترین و محبوب ترین و موفق ترین هنرمندان دوران خود شد. اندی وارهول هنرمند مشهور آمریکایی کار این هنرمند را ستایش می کند. او می گوید آثار او حتما خوب است و اگر چنین نبود چنین استقبالی از او نمی شد. اما از سوی دیگر زمانی که در سال 1964 یکی از غرفه داران نمایشگاه جهانی هنر تصمیم به نمایش آثار وی به صورت دائمی گرفت، منتقد هنری نیویورک تایمز این هنرمند را مورد تاخت و تاز قرار داد و در مطلبی این تصمیم را عجیب ترین تصمیم دوران نمایشگاه جهانی خطاب کرد. نقاشی که در این رویداد به نمایش گذاشته شد شامل تعداد زیادی کودک با چشمان درشت بود که در یک مسیر پله مانند قرار دارند. این منتقد هنری از کین به عنوان نقاشی یاد می کند که به دلیل به نمایش گذاشتن تصاویر بچه های با چشمان درشت که باعث بروز احساسات وحشتناک می شود مشهور شده است. این نقاشی شامل 100 کودک است و بنابراین 100 برابر بدتر از کارهای دیگر کین به حساب می آید! رابرت موسی ثروتمند نیویورکی و یکی از بزرگترین سازنده های شهر تحت تاثیر همین انتقادات مانع از نمایش اثر کین در این رویداد هنری شد.

همانطور که گفته شد همسر مارگارت آثار این هنرمند را به نام خود به نمایش می گذاشت و تا مدت نسبتا زیادی نمایشگاههایی که با نقاشی های وی برگزار می شد به نام والتر نمایش داده میشد. اما در سال 1970 مارگارت در یک برنامه رادیویی اعلام کرد آثاری که به نام والتر کین در نمایشگاههای مختلف به نمایش در می آمده در واقع متعلق به من می باشد. و خالق اصلی این نقاشی ها مارگارت است. پس از این واقعه بود که یک برنامه نقاشی زنده توسط روزنامه سانفراسیسکو اگزمینر ترتیب داده شد. این رویداد در میدان یونیون سان فرانسیسکو ترتیب داده شد و مارگارت در آن حضور پیدا کرد اما والتر در آن شرکت نکرد.

در سال 1986 مارگارت از والتر و روزنامه یو اس ای تودی به دلیل انتشار مقاله ای که در آن گفته می شد که نقاشی ها کار والتر هستند به دادگاه فدرال شکایت کرد. در این دادگاه قاضی به مارگارت و والتر دستور داد که یک نقاشی به صورت زنده در دادگاه اجرا کنند تا مشخص شود چه کسی حقیقت را می گوید. والتر به دلیل درد شانه این کار را قبول نکرد اما مارگارت در عرض 53 دقیقه این کار را به پایان برد. پس از یک محاکمه سه هفته ای هیات منصفه والتر را گناهکار تشخیص داد و یک جریمه چهار میلیون دلاری برای او در نظر گرفت. پس از این حکم مارگارت گفت من احساس می کنم که عدالت پیروز شده است. او گفت من به پول اهمیت نمی دهم و فقط در پی حقیقت بودم. در سال 1990 دادگاه فدرال بار دیگر حکم سرقت آثار هنری از طرف والتر را تایید کرد اما جریمه چهار میلیون دلاری را معلق کرد. مارگارت بعد از این حکم بار دیگر گفت که به پول اهمیتی نمی دهد.

آثاری که مارگارت کین در سایه همسرش خلق می کرد غالبا بچه های بی پناه، غمگین و قرار گرفته در فضاهای غریب و تاریک را به تصویر می کشید. اما پس از جدایی از همسرش به ایالت هاوایی نقل مکان کرد. در آنجا به ستاره شناسی و طالع بینی علاقمند شد، همچنین به تحلیل دست خط و فراگیری آن پرداخت و در دوره های مدیتیشن شرکت کرد. پس از مدتی به یک گروه مذهبی ملحق شد و حال و هوای نقاشی های وی تغییر کرد. کاراکترها و صورتهای آثارش شاد شدند و کودکان خندان و شاد را به تصویر کشید. کین در مورد آثارش می گوید، چشمانی که من برای بچه هایم می کشم بیان عمیق ترین احساسات من هستند. چشمها پنجره های روح هستند. اکنون بسیاری از گالری های هنری در جهان آثار وی را تحت عنوان اشکهای شادی و یا اشک مسرت تبلیغ می کنند. وی در جایی دیگر آثارش را اینگونه تفسیر می کند: اینها بچه هایی در بهشت هستند. این دنیایی است که به نظر من وقتی خداوند کار خود را در زمین انجام داد شکل خواهد گرفت.

بازیگران مشهور هالیوود جوآن کراوفورد، ناتالی وود و جری لوئیس به مارگارت سفارش کار دادند. در سال 1990 تیم برتون مجموعه دار آثار مارگارت و کارگردان فیلم بیوگرافی وی یک سفارش پرتره از نامزد خود را به مارگارت داد.

هنر کین به یکی از هنرهای صندوق کودکان سازمان ملل اهدا شد. کاراکترهای او بر روی اسباب بازی ها لیوان های کودکان قرار گرفت. همچنین کاراکتر های وی دستمایه چند انیمیشین مشهور از جمله دختران پاور پوف شد.

در سال 1973 وودی آلن کارگردان بزرگ سینما فیلمی به نام اسلیپر ساخت که در آن فیلم انسانهایی از آینده ظاهر می شوند و کین را نقاش بزرگی می نامند. اگرچه در آن فیلم آنها نقاشی ها را به والتر نسبت می دهند نه به مارگارت. در سال 1977 و در فیلم برخورد نزدیک از نوع سوم ساخته استیون اسپیلبرگ یک تصویر شبیه به نقاشی های کین بر روی یک پیانو نسب شده است.

در آثار این نقاش چشمان انسان ها حالت خرگوش گونه دارند و از اندازه طبیعی بزرگتر به تصویر کشیده می شوند. کین می گوید که همیشه به چشمها علاقمند بوده و در دوران مدرسه نیز پیوسته آنها را به تصویر می کشیده است. وی هنگامی که شروع به کشیدن پرتره کودکان کرد آنها را تحت نام چشمان کین امضا می کرد. او می گوید بچه ها چشمان درشتی دارند و به نظر من چشم گویا ترین عضو صورت است. آنها باید بزرگ و بزرگ تر باشند! شاید دلیل تمرکز کین بر روی چشمها بیان حالات درونی انسانها باشد، چیزی که خود او نیز در گفته هایش به آن اشاره کرده است. کین به تاثیر آثار مودلیانی در کارهایش اشاره می کند. همچنین از نقاشانی مانند پیکاسو، ونگوگ و کیلمت نیز در آثارش تاثیر گرفته است. با وجود موفقیت های زیادی که داشت اما مارگارت کمتر نظر مثبت منتقدان هنری را به خود جلب کرد. در عوض به عنوان نقاشی مشهور شد که آثار شیرین و دلنوازی را به جامعه هنری ارائه می کند.

مارگارت کین را بی شک می توان یکی از موفق ترین نقاشان معاصر به حساب آورد. اگرچه از دید منتقدین او مورد پذیرش قرار نگرفت اما در میان جامعه بسیار محبوب و پرطرفدار است. وی علیرغم دشواری هایی که از طرف همسر سابقش متحمل شد اما از تلاش و مقاومت دست نکشید و همچنان به کار ادامه داد. وی را می توان یکی از قدرتمند ترین هنرمندان زن تاریخ معاصر به حساب آورد. او با هنر نقاشی توانست بر مارکت تسلط پیدا کرده و الهام بخش بسیاری از هنرمندان در رشته های دیگر شود.