زندگینامه پیر اگوست رنوار

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: یکشنبه، ۴ آبان ۱۳۹۹

پیر آگوست رنوار نقاش و هنرمند فرانسوی و یکی از پیشگامان و رهبران جنبش امپرسیونیسم بود. وی به عنوان یکی از نقاشانی که زیبایی را با استادی به تصویر می کشد شناخته می شود. همچنین عنوان هنرمندی را یدک میکشد که با ظرافت و استادی تمام، حساسیت های زنانه را به تصویر می کشد. او را به عنوان یکی از آخرین پیروان سبکی می دانند که توسط نقاش بزرگ فرانسوی، روبنس هدایت می شد و به دیگر نقاش مشهور فرانسوی با نام ژان-آنتوان واتو ختم شده است. وی پدرِ پیر رنوار، بازیگر و ژان رنوار، کارگردان پر آوازه فرانسوی می باشد.

پیر آگوست رنوار در ناحیه لیموژ و در شهرستان اوت وین فرانسه به دنیا آمد. پدر وی یک خیاط از طبقه متوسط بود. آنها در سال 1844 برای یک زندگی بهتر به پاریس مهاجرت کردند. این خانواده در یکی از محله های مرکزی پاریس سکونت نمودند، جایی که خانه آنها تقریبا در مجاورت موزه لوور قرار داشت. رونوار کوچک از همان ابتدا تمایل نسبتا زیادی را برای طراحی از خود نشان می داد. اما ظاهرا در ابتدا استعداد بیشتری در زمینه خوانندگی از خود بروز داده بود. وی به واسطه استاد موسیقی خود شارل فرانسوا گونو که در آن زمان رهبر گروه کر کلیسای سنت روخ بود تشویق می شد. با این حال رنوار به دلیل شرایط بد مالی خانواده مجبور شد که کار موسیقی را در سن سیزده سالگی رها کرده و در یک کارخانه چینی سازی مشغول به کار شود. وی در این کار نیز از خود استعداد و توانایی نشان می داد اما زمانهایی که از کار خسته می شد به گالری گردی در موزه لوور پناه می برد. مالک کارخانه از استعداد و علاقه رنوار مطلع شد و این موضوع را به اطلاع خانواده وی رسانید. با این اتفاق بود که رنوار شروع به تمرین و گرفتن آموزش برای آماده شدن امتحان ورودی آکادمی هنرهای زیبای پاریس کرد. در سال 1858 کارخانه چینی سازی مکانیزه شد و ماشین آلات ساخت چینی جای کارگران را گرفتند. همین امر باعث شد که رنوار برای پشتیبانی مالی خانواده مجبور به پیدا کردن شغلی دیگر شود. او قبل از اینکه وارد آموزش آکادمیک شود به نقاشی دکوراتیو برای فروش آثار خود روی آورد. در سال 1862 وی به طور رسمی تحصیلات هنری خود را زیر نظر چارلز گلیر، نقاش سوئیسی مقیم پاریس آغاز کرد. در آنجا با آلفرد سیسیلی، فردریک بازیل و کلود مونه ملاقات نمود. در سالهای 1860 او حتی گاهی مواقع پول کافی برای خرید رنگ در اختیار نداشت. رنوار اولین موفقیت خود را در سال 1868 در سالن با به تصویر کشیدن اثر لیزا با چتر بدست آورد.

در واقع باید گفت که رنوار اولین اثر خود را در سال 1864 در سالن به نمایش گذاشت، اما دلایل مختلفی باعث شد که آن اثر به چشم نیامده و موفقیتی کسب نکند. یکی از این دلایل عدم استقبال جنگ فرانسه و پروس بود كه شرایط اجتماعی و اقتصادی آن دوران را تحت تاثیر قرار داده بود. در طول کمون پاریس (حكومت فرانسه در طول انقلاب) رنوار در حاشیه رود سن نقاشی می كرد و برخی از انقلابیون به تصور اینكه او یك جاسوس است قصد داشتند كه رنوار را به رودخانه بیندازند. اما رهبر انقلابیون رائول ریگو، رنوار را شناخت و از وی محافظت كرد. رنوار از نقاشانی مانند ادوار مانه و كامی پیسارو در آثار خود الهام گرفت. بعد از اینكه آثارش توسط سالن پاریس مردود اعلام گشت، وی به تشویق آلفرد سیسیلی، مانه، پیسارو و چندین هنرمند دیگر در اولین نمایشگاه مستقل امپرسیونیسم ها در سال 1874 شرکت کرد. در آن نمایشگاه وی شش اثر را ارائه کرد. نقدها در مورد آن نمایشگاه غالبا منفی بود اما آثار رنوار مورد مقبولیت نسبی قرار گرفت. در همان سال دو اثر از وی توسط مارکتسیت هنری دوران رائول در لندن به نمایش درآمد. با امید به فروش آثار و کسب درآمد، رنوار تعدادی نقاشی پرتره را در دومین نمایشگاه امپرسیونیسم ها در سال 1876 به نمایش گذاشت. سال بعد گروه، سومین نمایشگاه خود را برگزار کرد و در آن نمایشگاه او طیف متنوعی از آثار خود را ارائه کرد. دو عدد از مشهورترین آنها رقص در مولن دُلا گالت و رقص بود.

رنوار در نمایشگاه چهارم و پنجم امپرسیونیسم ها شرکت نکرد و در عوض نمایش آثار خود در سالن را از سر گرفت. در اواخر دهه 1870 و به خصوص پس از موفقیت نقاشی مادام شارپنیتر و فرزندان، تبدیل به یک نقاش مشهور و معتبر شد. در سال 1881 وی پس از بازدید از آثار اوژن دلاکروا به الجزایر علاقمند شد و به آنجا مسافرت کرد و از آنجا مستقیما به مادرید رفت. در مادرید از آثار دیه گو ولاسکوئز بازدید کرد و سپس برای دیدن شاهکارهای استاد بزرگ ایتالیایی تیسین به فلورانس و پس از آن برای دیدن آثار رافائل به رم مسافرت کرد. در ژانویه 1882 در پالرمو با آهنگساز مشهور ریچارد واگنر در منزل او ملاقات کرد و در عرض 35 دقیقه یک پرتره از وی به تصویر کشید. در همان سال به بیماری ذات الریه مبتلا شد و مجددا به الجزایر سفر کرد و در طول شش هفته اقامت در آنجا بهبود یافت.

در سال 1883 رنوار به گرنزی یکی از جزایر کانال مانش سفر کرد و تابستان را در این محل سپری کرد. این منطقه دارای صخره ها و مناظر زبیا و متنوعی بود که همین مناظر سوژه بسیار مناسبی را برای هنرمند نقاش فراهم نمود. در طول یک ماه، وی پانزده اثر نقاشی خلق کرد. بیشتر این آثار در منطقه مولین هوت که یک خلیج در همان منطقه می باشد خلق شده است. این آثار بر روی تمبرهای محلی همان منطقه چاپ شدند.

پس از مدتی به فرانسه بازگشت و در منطقه مون‌مارتر پاریس شروع به کار کرد. در طول این مدت وی سوزان والادون نقاش و مدل فرانسوی را به عنوان مدل انتخاب کرد. در طول این مدت آثار زیادی را خلق نمود و همینطور مطالعات بسیاری را انجام داد. و سرانجام پس از مطالعات زیاد و خلق آثار متنوع تبدیل به یک نقاش برجسته در آن دوران شد. از آثار مشهور وی در این دوره می توان به رقص در بوگیوال اشاره کرد. در سال 1890 وی با آلین ویکتورین شاریگو، که یک خیاط لباسهای زنانه بود ازدواج کرد. این دختر 20 سال از رنوار کوچکتر بود و در دوره ای مدل این نقاش نیز بوده است. از سال 1890 وی تا حد زیادی سبک نقاشی خود را تغییر داد و می توان گفت که تا حدی به طرف سبک قدیم خود متمایل شد. در این دوره وی به کار با قلموهای نازک روی آورد و از دورگیری در آثارش پرهیز می نمود. در این دوره زمانی وی تصاویر فیگور زنان را در محیط های بسته به تصویر می کشید. برای مثال یکی از نمونه های بارز در این دوره اثر نقاشی دختران جوان در مقابل پیانو می باشد.

رنوار پس از این ازدواج تعداد زیادی نقاشی از زندگی روزمره خود به همراه همسر و فرزندانش خلق کرد. باید گفت که این ازدواج تاثیر قابل توجهی بر روی هنر او داشت. در این صحنه ها همسر وی به همراه فرزندان، تصویر پرستار خانوادگی آنها و همینطور پسر عموی همسرش، به دفعات مشاهده می شوند.

رنوار از این ازدواج سه پسر داشت که فرزندان وی نیز همگی راه هنر را انتخاب کردند. در حدود سالهای 1892 رنوار به بیماری روماتیسم مفصلی دچار شد. در سال 1907 به منطقه گرمسیری در روستای کنی سور مرن، نقل مکان کرد و در یک مزرعه اقامت نمود. این منطقه از آب هوای مدیترانه ای برخوردار بود و یک روستای ساحلی به حساب می آمد. رونوار در بیست سال آخر زندگی خود نیز همچنان یک نقاش پرکار بود و آثار زیادی را تولید کرد. وی علیرغم شرایط نامساعد جسمی و تورم دستها و مفاصل همچنان نقاش پر کاری به حساب می آمد، اما تا حد زیادی مجبور به تغییر سبک در نقاشی شد. گفته می شود با توجه به بیماری مفصل که او به آن دچار شد، برای نقاشی قلمو را به وسیله پارچه به دستان خود می بسته است، اما این موضوع واقعیت ندارد. رنوار همیشه توانایی نگه داشتن قلمو را داشت ولی به شخصی نیاز داشت که قلموی انتخابی وی را در دستانش قرار دهد. البته باید گفت که عکسایی وجود دارد که او را با بانداژ دست نشان می دهد، اما دلیل بستن این بانداژ به خاطر حساسیت و التهاب پوستی بوده است و نه برای نگه داشتن قلمو. در سال 1919 از موزه لوور بازدید کرد، هدف این بازدید قرار دادن آثار این نقاش بزرگ در کنار آثار اساتید قدیمی نقاشی بود و این نیز افتخار دیگری در دوران حیات این هنرمند بزرگ به حساب می آید.

اگر بخواهیم در مورد خصوصیات آثار این نقاش بزرگ صحبت کنیم می توان گفت که نقاشی های وی دارای نورهای پر جنب وجوش و رنگهای اشباع شده می باشد. در مورد موضوع آثار این هنرمند می توان گفت که بیشتر به نقاشی از مردمان معمولی تمایل داشت. همینطور در مورد ترکیب بندی کارهای او می توان گفت که وی بیشتر به ترکیب بندی های ساده و بی آلایش گرایش دارد. تصاویر زنان یکی از اصلی ترین موضوعات نقاشی او می باشد. در سال 1876 یک منتقد هنری از نشریه فیگارو مطلبی را در نقد آثار رنوار به تحریر در آورد و در آن اینگونه می نویسد: لطفا به جناب رنوار توضیح دهید که فیگور یک زن یک توده گوشت در حال تجزیه با لکه های سبز نیست. این فیگورها یک پیکره در حال تجزیه را به بیننده القاء می نماید! اما باید گفت که سبک خاص این نقاش بزرگ کاملا به امپرسیونیسم ها گرایش دارد که نوع خاصی از رنگ گذاری آزادانه را دنبال می کند که از چهارچوب های آکادمیک فاصله دارند. به طوری که چهره هایی که او به تصویر می کشد با حالت بسیار نرم و ملایم با محیط اطراف خود ترکیب می شوند، بدین معنی که هماهنگی و ارتباط چشم نوازی میان فیگورها و فضای پیرامون آن وجود دارد. در آثار متقدم وی می توان تاثیر نقاشی های ژان-باتیست-کامی کورو و همینطور اوژن دلاکروا را به وضوح مشاهده کرد. وی همچنین آثار رئالیست هایی مانند گوستاو کوربه و کلود مونه را تحسین می کرد. استفاده وی از رنگ سیاه در آثار متقدمش بیننده را تا حد زیادی به یاد آثار این دو نقاش بزرگ می اندازد. رنوآور حس حرکت در کارهای اِدگار دِ گا را تحسین می کرد. از دیگر نقاشانی که این هنرمند نامدار آنها را تحسین می کرد ژان اونوره فراگونار و فرانسوا بوشه بودند. یکی از آثار متقدم رنوار که تاثیر واضح وی را از رئالیسم کوربه به نمایش می گذارد نقاشی دیانا می باشد. این نقاشی یک اثر میتولوژِی می باشد که در استودیو به تصویر کشیده شده است، تناسبات فیگور با دقت و وسواس خاصی ترسیم شده است و هنرمند آنرا بر روی یک تصویر منظره سوار کرده است. این اثر را می توان یک نقاشی دانشجویی به حساب آورد، اما در کنار این موضوع می توان توجه و حساسیت هنرمند را نسبت به زنان در آن به وضوح مشاهده کرد. در اواخر دهه 1860 او و دوستش کلود مونه در تمرینهای خود صحنه های طبیعت را به تصویر می کشیدند. در این تمرینها بود که او و مونه به این نتیجه رسیدند که رنگ سایه ها قهوه ای و یا سیاه نیستند، بلکه این سایه ها بازتابی از اشیاء می باشند و خصوصیات رنگی آن المانها را در خود دارند. تئوری که امروزه به عنوان بازتاب منتشر(Diffuse Reflection) شناخته می شود.

رنوار به عنوان یکی از پرکارترین نقاشان تاریخ هنر شناخته می شود. از او هزاران اثر نقاشی بر جای مانده است. نقاشی های گرم و پر احساس وی به عنوان یکی از زیباترین و مشهور ترین سبکها در تاریخ هنر شناخته می شود. بزرگترین مجموعه آثار وی در بنیاد بارنز می باشد که شامل 181 اثر از این نقاش بزرگ است.

یک کاتالوگ رِزومه ( به اطلاعات یک هنرمند نقاش یا مجسمه ساز و آثار او گفته می شود) توسط بنهایم ژان در سالهای 1983 تا 2014 منتشر شد. بنهایم یکی از قدیمی ترین و مهمترین کلکسیونرهای هنری در پاریس می باشد که شهرت جهانی دارد. در سال 1919 آمبروزی ولارد معامله گر مشهور هنر یک کتاب در مورد رنوار و آثار او منتشر کرد، این کتاب در 1000 نسخه به چاپ رسید. عنوان این کتاب زندگی پیر آگوست رنوار می باشد.

در سال 1990 یک ورژن کوچک از نقاشی رقص در مولن دُلا گالت در حراجی نیویورک به مبلغی حدود 78 میلیون دلار به فروش رفت.

از رنوار می توان به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان قرن بیستم نام برد. این نقاش تاثیرات عمیقی را در رنگ گذاری و نور پردازی بر نقاشان پس از خود بر جای گذاشت.