سبک نقاشی پیشارافائلی چیست؟

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: دوشنبه، ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۰

پیشارافائلی ها یا انجمن برادری پیشارافائلی گروهی از نقاشان، شاعران و منتقدین هنری انگلیسی بودند. این گروه در سال 1848 توسط ویلیام هولمن هانت نقاش، سِر جان اِوِرِت میلِی نقاش و تصویر گر، دانته گابریل روزِتی نقاش و شاعر، ویلیام مایکل روزتی نویسنده و منتقد، جیمز کالینسون نقاش، فردریک جورج استیونز و توماس وولنر پایه گذاری شد. ظاهرا این جنبش تا حدی از جنبش ناصری که در آلمان و توسط نقاشان رمانتیک آلمانی به وجود آمده بود الگو گرفته است. بعدها سه نفر دیگر به نامهای ادوارد بورن-جونز، ویلیام موریس و جان ویلیام واترهاوس نیز به این گروه پیوستند. این گروه به دنبال بازگشت به سالهای 1400 نقاشان ایتالیایی بودند. فاکتورهایی مانند جزییات فراوان، رنگهای شدیدی و ترکیب بندی های پیچیده از خصوصیات آنها بود که در آثار نقاشان ایتالیایی 1400 نیز قابل مشاهده است. آنها رویکرد خشک و مکانیکی منریست ها که پس از رافائل و میکل آنجلو به وجود آمد را قبول نمی کردند. آنها معتقد بودند که ترکیب بندی های با شکوه و زیبای رافائل تاثیر فساد برانگیزی بر آموزش آکادمیک نقاشی داشته است. از این رو سبک مورد تایید آنها پیشارافائلی لقب گرفت. یکی از نکات قابل توجه مخالفت آنها با نقاش نامدار انگلیسی و یکی از بنیان گذاران آکادمی سلطنتی انگلستان سر جاشوا رینولدز بود. آنها این نقاش را سر اسلوشوا مورد خطاب قرار می دادند. از دید پیشارافائلی ها این کلمه بیانگر هر چیز ناخوشایند می باشد. این جنبش اعضای رسمی زیادی نداشت و عمر آن تنها پنج سال بود. اما هنرمندان بسیاری از این مکتب تاثیر گرفتند و آثار وسیعی در این سبک در دنیای هنر به وجود آمد.

این گروه در خانه پدر و مادر جان اِوِرِت میلِی واقع در خیابان گاور لندن گرد هم می آمدند و جلسات خود را برگزار می کردند. در ابتدا فقط دانته گابریل روزِتی و ویلیام هولمن هانت در جلسات حضور داشتند. در آن دوران هانت و روزتی دانشجویان آکادمی سلطنتی بودند، و در یک گروه دیگر تعدادی از هنرمندان طراح را ملاقات کرده بودند. در همان جا به در خواست روزتی وی تبدیل به شاگرد فورد مادوکس براون نقاش فرانسوی تبار بریتانیایی شد. در آن دوران روزتی و هانت در مرکز لندن در خانه ای مشترک با هم زندگی می کردند. هانت در آن دوران شروع به کار بر روی موضوع حوای سنت اگنس کرد که بر اساس شعری از جان کیتس شاعر رمانتیک انگلیسی سروده شده بود. این کار تا سال 1867 به طول انجامید. از طرفی روزتی در پی این بود که پیوندی بین اشعار رمانتیک و هنر به وجود بیاورد. کمی بعد چهار نقاش یعنی جیمز کالینسون ، فردریک جورج، بردران روزتی و یک منتقد و شاعر به نام ویلیام مایکل روزتی و همچنین یک مجسمه ساز به نام توماس وولنربه اعضای حلقه پیشارافائلی اضافه شدند و این گروه کم کم قدرت گرفت. فورد مادوکس براون نیز به گروه دعوت شد. اما عضویت در گروه را نپذیرفت و ترجیح داد به عنوان هنرمند مستقل فعالیت کند. با این حال پیوسته از گروه حمایت می کرد. اعضای گروه پیوسته سعی داشتند که ماهیت و وجود گروه را از اعضای آکادمی سلطنتی مخفی نگه دارند.

دکترین اعضای گروه شامل چهار اصل بود:

1 - داشتن ایده های اصیل
2 - طبیعت را با دقت به زیر مطالعه بگیرید تا بتوانید آنرا به نحو عالی بیان کنید
3 - همبستگی و همدلی با هنر اصیل و ناب قدیم به غیر از آنچه حالت قراردادی و مصنوعی دارد
4 - مهمترین اصل تولید آثار با کیفیت

در تدوین این اصول، اعضا بسیار به غیر جزمی بودن آن و عدم تعصب دقت کرده بودند. زیرا هنرمندان این گروه به آزادی هنرمند در ایده های خود و همچنین مسئولیت شخصی آنها اهمیت می دادند. به تقلید از جنبش رمانتیسم اعضای پیشارافائلی استقلال عمل و آزادی در هنر را جز جدا نشدنی در قوانین خود قلمداد می کردند. در کنار تمایل و علاقه ای که به رمانتیسم داشتند شیفته فرهنگ و هنر قرون وسطی نیز بودند. آنها معتقد بودند که این فرهنگ دارای یک تمامیت معنوی و خلاق است که در دوره های بعدی این خصوصیت از بین رفته است. تاکید بر فرهنگ قرون وسطایی و در آمیخته گی آن با اصول رئالیسم و در کنار آن نظاره کردن و مطالعه طبیعت، به شکل گرایشی شدید در این گروه آمد. کمی بعد این گروه به دو دسته تقسیم شد. یک گروه بیشتر و شدیدتر به رئالیسم گرایش پیدا کرد که این دسته توسط هانت و میلِی رهبری میشد و دسته بعدی گروهی بود که به قسمت فرهنگ قرون وسطی تمرکز و گرایش بیشتر داشت. دسته دوم توسط روزتی و پیروانش، ادوارد بورن جونز و ویلیام موریس هدایت می شدند. البته این به آن معنی نیست که این دو دسته کاملا از یکدیگر جدا بودند. زیرا قسمت رئالیسم همچنان به اصول قرون وسطی وفادار بود و معتقد بودند که هنر همواره دارای روحیه معنوی است. از طرفی رئالیستهای پیشارافائلی و ایده آل گرایی آنها را نباید با نوع رئالیسم متریالیسم کوربه و پی روانش اشتباه گرفت. همانطور که گفته شد اعضای گروه بسیار طبیعت گرا بودند و جزییات را به شکل کاملا دقیق و با رنگهای روشن به نمایش می گذاشتند. همچنین آنها بر روی جزییات با فکوس بسیار زیاد دقیق می شدند. آنها آثار خود را بر روی بوم های سفید نقاشی می کردند. برای دستیابی به درخشش رنگهای سالهای 1400، هانت و میلِی از رنگهای ترنسپرنت و تکنیکهای گلیز در آثار خود استفاده می کردند.

تاکید آنها بر استفاده از رنگهای درخشان واکنشی بود در برابر نقاشان قدیمی انگلیسی که در آثار خود از رنگهای تیره و آسفالت گونه استفاده می کردند. نقاشانی مانند دیوید ویلکی و بنیامین رابرت هایدون جزو این گرو بودند. این رنگهای آسفالت گونه در نقاشی، قسمتهای تیره ایجاد می کرد که نقاشان پیشارافائلی آنرا ضعیف و خوار می شمردند.

در سال 1848 روزتی و هانت، لیستی از هنرمندان مورد تایید حلقه و به تعبییر آنها هنرمندان جاودانه تهیه کردند که جان کیتس از شاعران بزرگ سبک رمانتیک و آلفرد لرد تنیسون، ملک‌الشعرای بریتانیا در عصر ویکتوریا از چهره های مهم آن بودند. اولین نمایشگاه این گروه در سال 1849 برگزار شد. دو اثر، یکی از هانت به نام ایزابلا، و یکی هم از میلِی به نام هولمن در آکادمی سلطنتی به نمایش درآمدند.

طبق توافقی که در گروه شده بود تمام اعضا آثار را با نام خود و مخفف نام گروه (PRB) امضا می کردند. در بین ژانویه و آوریل سال 1850 گروه نشریه ادبی با نام The Germ را با ویرایش روزتی منتشر کرد. در این نشریه اشعاری از روزتی ها، وولنر و كولینسون و مقالاتی درباره هنر و ادبیات از کاونتری پاتمور شاعر و منتقد انگلیسی به چاپ رسید. زمان انتشار این نشریه بسیار کوتاه بود و موفقیت چشمگیری کسب نکرد.

در سال 1950 و پس از برگزاری نمایشگاه توسط میلی، یکی از آثار وی به نام مسیح در خانه پدر و مادرش، موضوع جنجال در بین محافل شد. پس از رو نمایی از این اثر تعداد زیادی از بینندگان این اثر را کفر آمیز قلمداد کردند. چارلز دیکنز نویسنده پر آوازه و مشهور هم در بین معترضان بود.

دیکنز مریم به تصویر کشیده شده توسط میلی را زشت قلمداد می نماید. میلی از خواهر همسر خود به عنوان مدل مریم استفاده کرده بود. از طرفی بخش قرون وسطایی گروه نیز به نگاه به گذشته متهم شد و آنها را پیرو سبکهایی کهنه خطاب کردند. همچنین منتقدین، جزییات در نقاشی این گروه را زشت و آزار دهنده شمردند. به گفته دیکنز، میلی این خانواده مقدس را مانند انسانهای الکلی و زاغه نشین ها به تصویر کشیده است. پس از این جنجال جیمز کالینسون گروه را ترک کرد. پس از این اتفاق گروه گرد هم جمع شدند و برای تصمیم گیری مبنی بر جایگزین کردن شخص دیگری به جای جیمز وارد بحث شدند. اما هیچ یک نتوانست پیشنهاد مناسبی را ارائه کند و بحث بی نتیجه ماند. پس از این رویداد کم کم گروه ضعیف شد. اعضای گروه دیگر مثل سابق گرد هم نمی آمدند. تاثیر و سبک گروه بر تمام اعضا باقی ماند و آنها شیوه خود را ادامه دادند. اما در آثار آنها صرفا امضای شخصی وجود داشت و دیگر از نشان (PRB) در کار استفاده نمی کردند. کمی بعد هنرمند و منتقد و حامی مشهور هنرمندان، جان راسکین به دفاع و حمایت از جنبش پیشارافائلی پرداخت. این شخص بسیار با نفوذ و قدرتمند بود. وی طبیعت گرایی این گروه را ستود و همچنین بری جستن این گروه از متد های روتین و ترکیب بندیهای کلیشه ای را پسندید. به صورت متقابل گروه هنرمندان پیشارافائل نیز تحت تاثیر تئوری های راسکین قرار گرفت. راسکین در حمایت از آثار گروه به نشریه معتبر تایمز نامه ای نوشت و همچنین با اعضای گروه ملاقات کرد. راسکین در ابتدا رابطه نزدیکی با میلی برقرار کرد و به همراه همسر خود و با میلی به اسکاتلند سفر کردند. ظاهرا دلیل سفر به اسکاتلند به تصویر کشیدن پرتره راسکین بوده است. در سال 1853 گروه پیشارافائلی کاملا از هم پاشید و به طور رسمی منحل شد. تنها هولمن هانت به اهداف گروه پایبند ماند و همچنان این سبک را دنبال کرد. با این حال اسم سبک پیشارافائلی بر روی تمام اعضای سابق گروه باقی ماند. اما باید گفت که سبک پیشارافائلی بر بسیاری از هنرمندان تاثیر گذاشت و این هنرمندان دست به خلق نقاشی هایی رویا گونه و با سبک نزدیک به این جنبش زدند. از هنرمندان زیادی که تحت تاثیر این جنبش قرار گرفتند می توان به اسم هایی چون فیلیپ کالدرون، آرتور هیوز، گوستاو مورو، فردریک سندیس و جان ویلیام واترهاوس اشاره کرد. پس از سال 1856 دانته گابریل روزِتی تبدیل به چهره الهام بخش نقاشی های سبک قرون وسطایی شد. روزتی اگرچه تحت نام پیشارافائلی کار نمی کرد اما تاثیرات و سبک جنبش را پیوسته با خود به همراه داشت. کمی بعد آثار این هنرمندان و هنرمندان دیگری که از وی تاثیر گرفته بودند الهام بخش آثار معماری و طراحی داخلی شد. آثار روزتی بر روی دوست وی، ویلیام موریس تاثیرگذاشت. روزتی در یک شرکت طراحی داخلی و معماری با موریس شریک شد و فعالیت های آنها منجر به گرایش طراحان داخلی و معماران به مدل های قرون وسطایی شد. ویلیام موریس همچنین در صنایع دستی نیز فعالیت می کرد که تاثیرات هنر پیشارافائلی را نیز میتوان در آثار صنایع دستی وی نیز مشاهده کرد.

اما دو عضو سابق دیگر گروه یعنی هانت و میلِی بیشتر به سویه رئالیسم جنبش روی آوردند و تقریبا به طور کامل از جنبه قرون وسطایی آن فاصله گرفتند. اگرچه هانت همچنان بر جنبه معنوی موضوعات نقاشی خود تاکید می کرد و موضوعات دینی را دستمایه کار خود قرار میداد. اما میلی پس از سال 1860 به طور کل از سبک پیشارافائلی جدا شد و سبکی کاملا جدید و آزادانه را در پیش گرفت.

در قرن بیستم مسیر هنر در جهان تغییر کرد و هنر تا حد زیادی از رئالیسم فاصله گرفت. پس از جنگ جهانی اول هنر پیشارافائلی به دلیل خصوصیاتی که داشت هنری بی ارزش تلقی شد. منتقدین هنری، این هنر را مورد تمسخر قرار دادند و آثار هنری آنرا به خرتو پرت و عتیقه (حالت منفی و تمسخر) تشبیه کردند. در دهه 1960 این سبک مجددا احیا شد. در طول چند سال چندین نمایشگاه در این سبک برگزار شد. نقطه اوج این نمایشگاهها برگزاری نمایشگاهی در گالری تِیت لندن بود. در سال 2012 یک نمایشگاه دیگر در نگارخانه ملی بریتانیا نیز برای این سبک برگزار شد که در نوع خود یکی از بزرگترین نمایش آثار به حساب می آمد. در سال 1975 یک جنبش هنری با نام جنبش هنری اخوت روستاییان با الهام از جنبش پیشارافئلی شکل گرفت. همچنین جنبش هنری استاکیسم که یک جنبش نسبتا بزرگ بین اللملی می باشد تاثیرات زیادی را از سبک پیشارافائلی در خود دارد. جنبش بعدی که وامدار جنبش پیشارافائلی می باشد مکتب بیرمنگام است. این گروه به نوعی ارتباطی بین سبک سمبلیسم و پیشارافائلی برقرار کرده است.

مجموعه های بزرگی از آثار این هنرمندان در گالری ها و موزه های معتبر در سراسر دنیا وجود دارد. در کشور انگلستان موزه بیرمنگام ، گالری تیت، موزه ویکتوریا و آلبرت، گالری هنر منچستر، نگارخانه هنر لیدی لیور تعدادی از این موزه ها هستند. گالری هنر جنوب استرالیا و همچنین موزه هنر دلاویر در آمریکا نیز آثار این هنرمندان را به نمایش می گذارند. این آثار در سراسر جهان مخاطب های زیادی را به خود جذب می کنند.