گروه نبی ها که بودند و سبک شان چه بود؟

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: دوشنبه، ۴ اسفند ۱۳۹۹

جنبش و مکتب هنری نبی ها در پاریس و توسط تعدادی هنرمند جوان شکل گرفت. این هنرمندان از سال 1888 تا 1900 در پاریس فعال بودند. نبی ها سهم بسزایی در انتقال از جنبش امپرسیونیسم و سبکهای آکادمیک به سبکهای مدرن تر هنری مانند هنر انتزاعی و سمبولیسم داشتند. اعضای این گروه شامل پیِر بونار، موریس دِنی، پل رنسون، ادوار وویار، خاویر راسل، فلیکس والوتون و آگوست کازالیس بودند. در اواخر دهه 1880 اکثر آنها دانش آموزان آکادمی ژولیان پاریس که یک مدرسه خصوصی هنر محسوب میگشت، بودند. این هنرمندان پل سزان و پل گوگن را ستایش می کردند و هدف آنها تغییر و ایجاد سبکهای جدید در هنر نقاشی بود. این نکته درست است که آنها داری هدفی مشترک بودند اما سبکهای نقاشی آنها از یکدیگر متفاوت بود. میتوان گفت که هر یک از این افراد در نقاشی سبک شخصی خود را دنبال می کردند. آنها معتقد بودند که یک اثر هنری نمی بایست تجسمی از طبیعت باشد بلکه یک اثر هنری باید ترکیبی از استعاره و سمبل های مختلف باشد. به همین دلیل نیز نبی ها بر روی سبک سمبولیسم تاثیرات زیادی گذاشتند. در سال 1900 اعضای این گروه یک نمایشگاه مشترک برگزار کردند و پس از آن هر یک به دنبال سبک شخصی خود رفتند.

نبی ها اسم خود را از متون و لغات عبری گرفته بودند. این کلمه به معنای پیامبر می باشد که در زبان فارسی کاملا واضح و روشن است. این کلمه به واسطه یک زبان شناس به نام آگوست كازالیس به آنها داده شد. دلیل این امر نیز آن بود که وی معتقد بود آنها پیامبرانی هستند که در صدد احیای نقاشی می باشند (پیامبران هنر مدرن). به عقیده او این روش همان روشی است که پیامبران عهد باستان با آن قوم بنی اسرائیل را احیا کردند. یکی از اولین اعضای این گروه پل سروزیه در سال 1888 به پون-آوان سفر کرد. در آنجا تحت آموزش پل گوگن شروع به خلق یک اثر نقاشی کرد. این نقاشی یک پل چوبی را به تصویر می کشید و در اطراف آن از رنگهای روشن و زنده استفاده شده بود. دانش آموزان پیرامون این دو هنرمند این اثر را طلسم نامیدند. این نقاشی بعدها به عنوان نمادی از هنر قرن بیستم انتخاب شد. در سال 1889 یعنی همان سالی که در پاریس نمایشگاه بین المللی برگزار می شد و همینطور مراسم بازگشایی برج ایفل در جریان بود، این گروه نیز دست به برگزاری یک نمایشگاه ساده زدند. این نمایشگاه در یک کافه خیلی ساده برگزار شد. جایی که اساسا مکان مناسبی برای نمایش آثار هنری نبود. عنوان این نمایشگاه امپرسیونیسم و سنت گرایی بود. در این نمایشگاه آثار دو هنرمند مشهور به نامهای پل گوگن و امیل برنارد نیز حضور داشت. در آگوست 1890 موریس دِنی که در آن زمان 18 سال داشت فلسفه و هویت جدید تری به گروه داد. وی با نام مستعار پیر لوئیس دست به نگارش یک مقاله زد. او این مقاله را در یک مجله نقد هنری به چاپ رسانید. عنوان این مقاله نئو سنت گرایی بود. این مقاله تبدیل به مانیفست گروه نبی ها شد. مضمون این مقاله بسیار ساده بود و از این قرار نوشته شده بود: به یاد داشته باشید که یک نقاشی قبل از آنکه تصویر نبرد یک اسب باشد و یا یک فیگور و یا هر چیز دیگری را حکایت کند یک سطح صاف است که به واسطه رنگ پوشیده شده است. البته باید گفت که این ایده متعلق به خود دنیس نبود بلکه کمی قبل تر یک فیلسوف به نام ایپولیت تِن، منتقد، فیلسوف و تاریخ‌ نگار اهل فرانسه روی این نظریه کار کرده بود. نوشته وی از این قرار بود: نقاشی عبارت است از یک سطح رنگی، تنهای متنوع و درجات مختلف نور که به صورت آگاهانه انتخاب شده اند. همین فاکتورها و خصوصیات باعث دوست داشته شدن اثر به واسطه بیننده می شود.

به هر حال این نوشته دنیس بود که توجه هنرمندان را به خود جلب کرد. منظور دنیس از این نوشته این بوده است که مفهوم و یا کانسپت از تکنیک مهمتر میباشد. او میخواسته به وسیله این نوشته این موضوع را توضیح دهد که عمق احساس ما به وسیله همین خطوط و رنگها است که بیان می شود و به دیگران انتقال پیدا می کند. وی کلمه نئوسنت گرایی را در مقابل کلمه پیشرفت گرایی نئو امپرسیونیسم ها قرار داد. در سال 1981سه نفر از نبی ها به نامهای پیر برنارد، ادوار وویار و موریس دنیس یک استودیو در یکی از خیابان های پاریس تهیه کردند. تهیه مکان مشترک قبلا توسط سایر نبی ها نیز انجام گرفته بود. ار این استودیو آنها شروع به اشتراک ایده ها و عقاید خود کردند و به نحوی به شکل مشترک شروع به تولید آثار هنری نمودند. در سال 1892 از دل نقاشی، هنرهای دیگری مانند هنر دکوراتیو و تئاتر نیز توسط نبی ها به وجود آمد. پاول رانسون با کمک سروزیه و دو نفر دیگر از اعضا، یک صحنه نمایش را برای اجرای یک نمایشنامه که توسط ژان نیکلا آرتور رَمبو شاعر فرانسوی تهیه شده بود ساختند. موریس دنیس برای یک نمایش دیگر که در سالن تئاتر مدرن پاریس اجرا می شد یک صحنه دیگر نیز طراحی کرد. وی همچنین سقف خانه یکی از مجموعه داران مشهور اتریشی به نام هنری لرول را تزئین نمود. نبی ها در سال 1894 یک نمایشگاه گروهی در شهر تولوز برگزار نمودند. کمی بعد و در همان سال آثار خود را به یکی از معامله گران مشهور آن دوران به نام زیگفرید بینگ ارائه کردند که وی آنها را در گالری خود به نام میسون آرته نوا به نمایش گذاشت. این گالری دار و نام این گالری بعدها دستمایه به وجود آمدن هنر نو شد.

از خصوصیت دیگر نبی ها می توان به خصوصیت نیمه جدی و نیمه مخفی بودن آنها اشاره کرد. آنها در میان خود برای یکدیگر نامهای فکاهی انتخاب می کردند و همینطور در بین جمع خود اصطلاحات شخصی را وارد زبان کرده بودند. حتی نام گروه نیز تا سال 1897 مخفی مانده بود. آنها استودیوی خود را ارگاستریوم نامیده بودند که در زبان یونانی به معنای آزمایشگاه می باشد. آنها نامه های خود را با حروف اختصاری E.T.P.M.V امضا می کردند که مخفف جمله فرانسوی En ta paume, mon verbe et ma pensée است. معنای آن در کف دست تو ، حرف من و فکر من است می باشد (اشاره به نامه).

هنر گرافیک ژاپن بر روی نبی ها اثر زیادی داشت و هنرمندان نبی از این سبک بسیار الهام گرفتند. این هنر توسط زیگفرید بینگ به فرانسه وارد شد و به سرعت در این کشور رایج شد. پیِر بونار یکی ازمهم ترین اعضای نبی ها بسیار تحت تاثیر این هنر قرار گرفت. وی یک سری پنج عددی از نقاشی هایی را خلق کرد که عنوان آنها زن در باغ بود که اکنون در موزه اورسی نگهداری می شوند. وی این آثار را با استفاده از نوعی قلم ژاپنی و بومهای باریک به تصویر کشید.

فیگورها در این نقاشی ها حالت پر پیج و خم دارند، شکلی که در نقاشی های ژاپنی بسیار دیده می شوند. به صورت زنان در این آثار خیلی پرداخته نشده است و در عوض بافت لباس ها و تکستچر پارچه ها و شاخ برگ درختان در پشت صحنه به نقاشی استیلا دارد. عنوان زنان در باغ که از آثار ژاپنی ها اقتباس شده بود در آثار دیگر نبی ها نیز وارد شد. پل سروزیه و موریس دنیس نیز از این تم در آثار خود استفاده کردند. دنیس از تم زنان در باغ برای نقاشی های تزئینی و دکوراتیو استفاده کرد. سروزیه از این موضوع برای نقاشی زنان در چشمه استفاده کرد، وی در نقاشی خود زنان را در حال پایین آمدن از تپه برای برداشتن آب به تصویر کشیده است.

نبی ها همانطور که بر روی جنبش سمبولیسم تاثیر داشتند از آن تاثیراتی را نیز گرفتند. به طور کل آنها تحت تاثیر موسیقی، تئاتر و ادبیات سمبولیسم قرار گرفته بودند. بعضی از نبی ها گرایشهای شدیدی به عرفان باطنی گرایی پیدا کرده بودند. رویکرد آنها نسبت به جریانات پیرامون شان تا حدی طنز آمیز و در برخی مواقع عجیب و غریب بود. برای مثال آنها استودیو محل کارشان را معبد می نامیدند. سروزیه به شکل غریبی پاول رانسون را با یک خرقه گشاد و یک عصای عجیب غریب و یک متن نامشخص نقاشی کرد.

با این حال آثار نبی ها ابعاد مشخص تر و جدی تری هم داشت، آنها به انتقاد از ماتریالیسم عصر جدید پرداختند. همچنین با عصر صنعت گرایی نیز بر سر مهر نبودند. نبی ها اشعار شارل پیر بودلر، ادگار آلن پو و استفان مالارمه را تحسین می کردند. آنها همچنین با جریان ناتورالیستی که سردمداران آن گوستاو کوربه و ادوار مانه بودند به مخالفت برخواستند. همچنین از ادبیات و تفکرات امیل زولا نیز دوری نموده و با آن مخالفت می کردند. موریس دنیس و سروزیه اکثرا موضوعات مذهبی را در آثارشان به تصویر می کشیدند. نقاشی های دنیس بسیار تحت تاثیر نقاش بزرگ ایتالیایی فرا آنجلیکو قرار داشت. وی اکثرا صحنه هایی را نقاشی میکرد که موضوعات آن از کتاب مقدس گرفته شده است. او این تصاویر را با تلفیقی از مدرنیسم به تصویر می کشید. کاراکتر ها را با لباسهای مدرن و با مناظر ساده شده در پیرامون نقاشی میکرد. در آثار وی تا حدی نورهای درخشان نیز به چشم میخورد که به نشانه ایمان تعبییر می شوند. سروزیه کمتر صحنه هایی که مربوط به مسیحیت باشند را خلق می کرد و در عوض بیشتر به خلق آثار مرتبط با عرفان می پرداخت.

اعضای نبی ها در رشته های مختلفی از هنرهای تجسمی فعالیت می کردند، از رنگ روغن بر روی بوم گرفته تا خلق آثار گرافیکی، طراحی پارچه و هنر دکوراتیو را می توان در کارهای آنها مشاهده نمود. به هر صورت نمی توان تاثیر حلقه نبی ها از سبک امپرسیونیسم را نادیده گرفت. آثار آنها حالات تخت گونه داشت. در عین حال گرایش به هنر دکوراتیو نیز در نقاشی های آنها قابل مشاهده بود. تقریبا اکثر آثار آنها از سبک رئالیسم دوری می کرد و از پالت رنگ سزان و گوگن در خلق نقاشی ها استفاده می کردند. با ظهور جنبشهای مدرن تری مانند اکسپرسیونیسم، کوبیسم و آبستره، سبک نبی ها به عنوان یک جنبش محافظه کار در رده بندی تاریخ هنر قرار گرفت. در واقع ریشه این جنبش و هنرمندان آنرا می توان در امپرسیونیست ها جستجو کرد. در سالهای آخر فعالیت این گروه می توان گفت که آنها از تمایلات و گرایش های ابتدایی خود تا حدی دوری کردند. برای مثال حالات دکوراتیو در آثار این هنرمندان در سالهای آخر کمتر به چشم می خورد. در سال 1897 نبی ها در سالن هنرمندان مستقل پاریس حضور پیدا نکردند و در عوض در گالری ولارد دست به برگزاری نمایشگاه زدند که این گالری در زمان خود از سالن هنرمندان مستقل، مدرن تر بود. آخرین نمایشگاه گروهی این جنبش در سال 1900 و در گالری برنهایم برگزار شد. پس از این نمایشگاه گروه منحل شد و اعضای حلقه نبی ها از یکدیگر جدا شدند و هر یک سبک خاص خود را در هنر پیش گرفتند. در سال 1909 دنیس با نگاهی به گذشته این گروه گفت که هنر دیگر تنها خلق یک تصویر بصری نیست مانند یک عکس که آنرا از طبیعت گرفته باشیم. هنر قسمتی از روح ماست!

در سال 1937 ادوار وویار دلایل فروپاشی نبی ها را شرح داد: فرایند پیشرفت هنر به طرف مدرنیسم بسیار سریع بود. جامعه آن دوران کاملا برای پذیرفتن جنبشهای مدرنی مانند کوبیسم و سورئالیسم آماده شده بود. این اتفاق پیش از آن رخ داد که ما به اهدافی که در ذهن داشتیم برسیم. شرایط به جایی رسید که ما خودمان را معلق بر روی زمین و هوا دیدیم!

جنبش نبی ها را می توان یکی از نقاط شروع حرکت آوانگارد به حساب آورد. اعضای این جنبش پس از فروپاشی هر یک در سبکهای دیگر و حرکتهای هنری متفاوت تبدیل به هنرمندان تاثیر گذار و مهم شدند. به طوری که شما اگر در تاریخ هنر کناکاش کرده و متون تاریخ هنر آوانگارد را مطالعه نمایید تا حد نسبتا زیادی به اسم نبی ها در سطور متن مواجه خواهید شد.