زندگینامه ویلیام آدولف بوگرو نقاش فرانسوی

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: سه شنبه، ۲۵ خرداد ۱۴۰۰

نقاش فرانسوی ویلیام آدولف بوگرو متولد 30 نوامبر 1825 و در گذشته در 19 آگوست 1905 می باشد. از او به عنوان یکی از نقاشان آکادمیک یاد می شود. سبک این نقاش از نظر تکنیک، رئالیسم و واقع گرایانه است. او موضوعات اسطوره ای و کلاسیک را با سبک واقع گرایانه تلفیق می کرد. یکی از عواملی که این نقاش اثرگذار و مشهور به خاطر آن شهرت داشت تاکید بر هنر فیگوراتیو و بدن انسان در آثارش می باشد. وی در طول زندگی خود از محبوبیت قابل توجهی در فرانسه و ایالات متحده برخوردار بود. افتخارات رسمی زیادی به وی اعطا شد و برای آثار خود بالاترین قیمت ها را دریافت می کرد. وی در قسمتی از دوران فعالیت هنری خود مورد انتقاد شدید نقاشان سبک امپرسیونیسم و سبک آوانگارد آن دوران قرار گرفت. در اوایل قرن بیستم نیز اقبال عمومی از این نقاش رویگردان شد و دلیل آن نیز تغییر ذائقه هنری اجتماع قلمداد می شود. در سالهای 1980 که مجددا تمایل جامعه هنری به سمت هنر فیگوراتیو سوق پیدا کرد، بوگرو نیز با اقبال مجدد مواجه گشت. این نقاش بزرگ در طول فعالیت هنری خود حدود 822 تابلو خلق نمود که بسیاری از آنها مجهول المکان می باشند.

ویلیام آدولف بوگرو در شهر لا روشل فرانسه و در خانواده ای که تاجر روغن زیتون بودند متولد شد. ویلیام پسر تئودور بوگرو (متولد 1800) و ماری بونین (1804) ، معروف به آدلین که خانواده کاتلولیک محسوب میشدند، بودند بود. وی یک برادر بزرگتر به نام آلفرد و یک خواهر کوچکتر به نام ماری (معروف به هانا) داشت که در سن هفت سالگی درگذشت. خانواده در سال 1832 به غرب فرانسه نقل مکان کردند. ویلیام مدتی بعد و در سن 12 سالگی به نزد عموی خود رفت. عموی وی یک کشیش بود و نقش مهمی در علاقمندی ویلیام به طبیعت داشت. همچنین نزد وی علوم دینی و ادبیات را نیز فرا گرفت. در سال 1839 او را به یک کالج کاتولیک به جهت کشیش شدن فرستادند. در آن منطقه به یادگیری طراحی و نقاشی از شخصی به نام لوئیس سیج که زیر نظر نقاش مشهور ژان اگوست دومینیک انگر آموزش دیده بود پرداخت. بوگرو نسبت به تحصیل در کالج بی علاقه بود و آنرا نیمه کاره رها کرد و به نزد خانواده خود بازگشت. در آن دوران خانواده در شهر بردو زندگی می کردند. در این شهر با یک هنرمند محلی به نام چارلز ماریونو آشنا شد و در نوامبر 1841 در مدرسه طراحی و نقاشی شهرداری شروع به تحصیل کرد. بوگرو همچنین در یک مغازه تبدیل به دستیار صاحب مغازه شد و در آنجا شروع به خلق آثار چاپ دستی و نقاشی هایی با استفاده از تکنیک کرومولیتوگرافی نمود. خیلی سریع در مدرسه پیشرفت کرد و تبدیل به بهترین دانش آموز کلاس شد. در این زمان تصمیم گرفت که برای تبدیل شدن به یک هنرمند حرفه ای به پاریس برود. برای هزینه تحصیل و سفر تصمیم به فروش آثار نقاشی گرفت. در مدت 3 ماه 33 اثر پرتره را فروخت. این آثار همگی بدون امضا هستند و فقط یکی از این آثار شناسایی شده است. وی در مارس 1846 و در 20 سالگی وارد پاریس شد.

بوگرو در پاریس در اکول ده بوزار (مدرسه هنرهای زیبای پاریس) مشغول به تحصیل شد. برای تکمیل دانش طراحی خود در کلاسهای تشریح و آناتومی شرکت کرد و همچنین به یادگیری انواع پوششها و لباسهای باستانی پرداخت. همچنین مطالعاتی در رشته باستانشناسی داشت. وی همچنین در استودیوی فرانسوا-ادوار پیکو نقاش فرانسوی و مدرس مشهور پذیرفته شد و به فراگیری نقاشی سبک آکادمیک پرداخت. دانته و ویرجیل در جهنم، را می توان یکی از آثار متقدّم بوگرو در این حوزه به حساب آورد.

نقاشی سبک آکادمیک و با موضوعات اسطوره ای و تاریخی بالاترین جایگاه را در میان محافل هنری آن دوران داشت. بوگرو در برنده شدن جایزه بزرگ رم بسیار مصمم بود. این جایزه از طرف دولت فرانسه به هنرجویان جوان اکول ده بوزار داده میشد. این جایزه یک فرصت مسافرت آموزشی به رم و اقامت در ویلا مدیچی رم بود. برای هر هنرجو این یک فرصت طلایی به جهت یادگیری هنر رنسانس و همچنین هنر کلاسیک رم باستان بود. این هنرمند جوان در آوریل 1848 وارد مسابقه جایزه بزرگ شد ولی بلافاصله بعد از ثبت نام، در پاریس ناامنی و شورش رخ داد. بوگرو با توجه به شرایط، در گارد ملی فرانسه ثبت نام کرد و از مسابقه بازماند. پس از این شکست، بار دیگر در سال 1849 وارد این رقابت شد. بعد از 106 روز رقابت بوگرو مجددا شکست خورد. در تلاشی دیگر و با اثر دانته و ویرجیل دوباره در مسابقه شرکت کرد. اما پنج ماه بعد متوجه شد که با اثر چوپان زنوبیا را در سواحل پیدا کرد، برنده مسابقه شده است. او همراه با سایر برندگان ، در ماه دسامبر عازم رم شد و سرانجام در ژانویه 1851 به ویلا مدیچی رسید. بوگرو بلافاصله پس از رسیدن به رم به گشت و گذار در شهر پرداخت و شروع به خلق آثار اسکیس و آبرنگ نمود. همچنین در رشته ادبیات کلاسیک تحصیل کرد امری که در تمام دوران فعالیت هنری اش بر روی کارهای او تاثیر داشت. وی همچنین به ناپل، پمپی و به کاپری مسافرت کرد. زمانی که او هنوز در رم مستقر بود و به سختی کار می کرد در ایتالیا اکتشافات جدیدی انجام شد. وی احترام و ارزش بسیار زیادی برای هنر کلاسیک قائل بود. او مجسمه سازی یونان را تحسین می کرد و همچنین هنرمندان مانند لئوناردو، میکل آنژ، رافائل، روبنس و دلاکروا را ستایش می کرد. در آوریل 1854 رم را ترک کرد و به لا روشل بازگشت.

بوگرو نقاشی سبک آکادمیک را در تمام دوران فعالیت هنری خود ادامه داد و آثار زیادی را در بسیاری از نمایشگاه های سالن پاریس به نمایش گذاشت. می توان گفت که وی توانایی بسیار زیاد و عمیقی را در طراحی خطی داشت و همین موضوع برای به تصویر کشیدن درست تناسبات به او کمک می کرد. وی پیوسته شیفته به تصویر کشیدن فیگور انسان بود و می توان گفت که سبک هنری قرنهای شانزدهم و هفدهم را پی گرفت. با این حال نمی توان گفت که آثار وی تقلید گونه می باشد. رافائل نیز شیفته آثار کلاسیک بود و از آنها الهام می گرفت اما هیچ کس او را به عدم اصالت متهم نکرد. میتوان گفت که هنرمند اصلی و مورد علاقه بوگرو، رافائل بود و این نقاش بزرگ بسیار از این هنرمند تاثیر گرفته است. بسیاری از آثار بوگرو از نظر ترکیب بندی و جایگذاری شباهت های زیادی با آثار رافائل دارند.

یکی از معروف ترین ژانرهایی که بوگرو در آن به درجه استادی رسید ژانر پرتره است. وی چیره دستی و تبحر بسیاری در به تصویر کشیدن پرتره زنان داشت و به واقع آنها را بسیار زیبا و دلپذیر به تصویر می کشید. یکی از دلایل این امر نیز حفظ شباهت صورتها در آثار می باشد. در عین حفظ شباهت در آثار زیبایی و قدرت آن نیز خیره کننده و مثال زدنی است.

اگرچه بوگرو بیشتر عمر خود را در پاریس گذراند اما پیوسته به محل تولد خود شهر لا روشل مسافرت می کرد. در این شهر از احترام زیادی برخوردار بود و سفارش های نقاشی زیادی را توسط شهروندان این شهر دریافت می کرد. در اوایل سال 1870 تابستان ها را در کنار خانواده در این شهر سپری می کرد. در سال 1882 تصمیم به خرید یک مزرعه در این شهر گرفت. این هنرمند چندین نقاشی را در آن منطقه آغاز کرد و آنها را در استودیو خود در پاریس به پایان برد. در سال 1856 وزارت هنر و فرهنگ فرانسه به بوگرو ماموریت داد که تصویر ملاقات امپراتور ناپلئون سوم را از مردم سیل زده به تصویر بکشد. وی در این دوره نشان لژیون دونور که بالاترین نشان افتخار ملی فرانسه است را دریافت کرد.

بوگرو در زمان خود یکی از بزرگترین نقاشان سبک آکادمیک و دانشگاهی به حساب می آمد و مورد احترام جامعه هنر آکادمیک بود. در عین حال پیوسته توسط هنرمندان آوانگارد مورد اهانت قرار می گرفت. همچنین در بلژیک، هلند، پرتغال، اسپانیا، ایتالیا، رومانی و در ایالات متحده شهرت زیادی کسب نمود و آثار او نیز به قیمتهای بالا خرید و فروش می شد. آثار این هنرمند بزرگ اکثرا چند روز پس از اتمام به فروش می رسید و حتی بسیاری از معامله گران بزرگ هنری کارهای وی را پیش از اتمام پیش خرید می کردند. از نظر نقد هنری به هیچ عنوان نمی توان گفت که کار این هنرمند نقاش نگاه به گذشته داشته است. تاثیر این هنرمند را از پیشینیان نمی توان انکار کرد اما سبک او کاملا منحصر به فرد می باشد. از نظر بسیاری گرایش و ذائقه او بسیار متمایل به سنت و گذشته می باشد. از نظر بسیاری نیز وی یک نقاش تکنیکی است که در دنیای هنر گذشته به سر می برد. اِدگار دِگا و همفکران او از اصطلاح تحقیر آمیز بوگروته برای این نقاش استفاده می کردند. از این اصطلاح برای نوعی هنر مصنوعی که حالات عروسکی با سطوح نرم مبتذل دارد استفاده می شود. و یا به حالتی اشاره می شود که پنداری موجودی در انتهای کار، بوم نقاشی را لیسیده است. در سال 1872 در یک نامه این گونه به نظر می آید که دگا کوشیده است که نقاشی را با استفاده از سبک بوگرو خلق کند. اما این موضوع با توجه به روحیه طنز گونه و شوخ طبع دگا ممکن است حالت طعنه آمیز داشته باشد. پل گوگن دیگر نقاش مشهور دوره آوانگارد از وی متنفر بود. آثار ویلیام مشتاقانه توسط میلیونرهای آمریکایی خریداری می شد و آنها او را بزرگترین هنرمند فرانسوی آن دوران به حساب می آوردند. به هر حال علیرغم موفقیت های زیاد، اختلاف نظر و انتقادات نسبتا زیادی از آثار او وجود داشت. تاریخ نویس هنر ریچارد موتر در مورد آثار وی اینچنین نوشته است: بوگرو مردی است تهی از احساسات هنری، اما با سلیقه فرهنگی بالا. در سال 1926 مورخ آمریکایی فرانک جوت ماتر در نقد این هنرمند از گرایشات اقتصادی و بازاری بوگرو انتقاد کرده است، و گفته است من مطمئن هستم که بوگرو از خلق این آثار نیات قوی مالی داشته است. خود بوگرو در سال 1891 اعتراف کرد که بخش عمده و اعظم آثار من پاسخی است به درخواست بازار و مارکت! چه توقعی دارید؟! باید سلیقه عموم را دنبال کنید، مردم آنچه را که دوست می دارند می خرند! شاید به همین دلیل نیز من راه نقاشی و خلق آثارم را بر اثر مرور زمان تغییر دادم. بعد از سالهای 1920 آثار بوگرو مورد بی مهری قرار گرفت و آثار او را با نقاشی های امپرسیونیسم و رئالیسم دوران معاصر او مقایسه کردند. کنت کلارک موزه دار و منتقد و تاریخ نگار بزرگ بریتانیایی آثار بوگرو را شهوانی گونه و سطحی بهشمار آورد. او کاراکترهای نقاشی بوگرو را صاف و دارای حالات موم گونه و مصنوعی توصیف کرد.

بعد از مدتی آثار این هنرمند دوباره با اقبال روبرو شد. در مرکز فرهنگی هنری نیویورک در سال 1974 یک نمایشگاه از آثار بوگرو برپا شد. در سال 1984 گالری بورگی 23 نقاشی و یک طراحی از این هنرمند را به نمایش گذاشت.

در همان سال نیز یک نمایشگاه بزرگ در موزه هنرهای زیبای مونترال کانادا برپا شد. اخیرا محبوبیت این هنرمند احیا شده است. قیمت آثار بوگرو از سال 1975 به طور مداوم افزایش پیدا کرده است. در سال 1998 نقاشی بیداری قلب به قیمت 1500000 دلار به فروش رفت. در سال 1999 اثر سرزمین مادری به قیمت 2,600,000 دلار به فروش رفت.

بوگرو با آکادمی ژولیان که یک آکادمی خصوصی در پاریس بود ارتباط نزدیک داشت. در این مرکز هنری به تدریس نقاشی می پرداخت و هزاران زن و مرد از سراسر دنیا به جهت فراگیری نقاشی به این آکادمی می آمدند. این افراد پس از آموزش به موطن خود باز میگشتند و کسب کار و فعالیت هنری خود را در رشته نقاشی دنبال می کردند. همین موضوع منجر به گسترش سبک این نقاش بزرگ در سراسر دنیا و زنده ماندن آن شده است. از خصوصیات سبک این هنرمند بزرگ پول سازی و ایجاد شغل در هنر می باشد. وی در حوزه آموزش خدمات بزرگی را به جهان هنر اعطا کرد. از جمله تاسیس یک موسسه هنری مستقل در دل آکادمی جولیان بود. برعکس مدرسه هنرهای زیبای پاریس، این آموزشگاه آزمون ورودی نداشت و تمام اقشار جامعه می توانستند با هزینه کم به یادگیری طراحی و نقاشی زیر نظر این استاد بزرگ بپردازند.