انی گونی - هنرمند رنسانسی در قرن بیستم

نویسنده: ایکاروس، تاریخ انتشار: چهارشنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۶

با شروع قرن بیستم میلادی، تغییرات و پیچیدگی های بسیاری در هنر پدیدار شد. این پیچیدگی ها در مواردی باعث جدا افتادن هنرهای بصری از توده مردم عادی شد، اما هنرمندی به نام پیِترو اَنّی گونی Pietro Annigoni در این میان یک استثناء بود. اَنّی گونی در اوایل قرن بیستم و در هفتم جون ١٩١٠ در میلان ایتالیا به دنیا آمد. وی به دلیل انتخاب سوژه نقاشی هایش به عنوان نقاش ملکه ها نیز معروف بود. پیترو انی گونی در دوران نوجوانی به مدرسه کلاسیک نقاشی به نام جیناسیو جوسپه پارینی در میلان رفت. بعد ها زمان بسیار زیادی را در کتابخانه مرکزی میلان صرف مطالعه روی طراحی ها و آثار لئوناردو داوینچی کرد. وی در سال ١٩٢۵ به دلایل شغلی پدرش، به همراه خانواده به فلورانس مهاجرت کرد و در آنجا به آکادمی قدیمی و معروف هنرهای زیبای فلورانس رفت و در این مرکز هنری مراحل تحصیل خود را ادامه داد. در سال ١٩۴٧ به اتفاق جمعی دیگر از هنرمندان، یکی از امضا کنندگان گروه نقاشان مدرن رئالیست بود که در جامعه آن روز بحث هایی به راه انداخت. وی به واقع از تکنیک های آنتیک و قدیمی برای نقاشی های خود استفاده میکرد که همانا یکی از مهم ترین آنها تکنیک تمپرا بود. وی با زیبایی و چیره دستی خاصی از این متریال قدیمی و کلاسیک استفاده میکرد، و به طور کل نقاشی های تمپرای او معروف هستند.

انی گونی به خاطر پرتره های زیبایی که به تصویر میکشید بسیار معروف شد. و پس از آنکه شهرتش در ایتالیا فراگیر شد، کم کم آوازه نامش به خارج از ایتالیا نیز رسید. در سال ١٩۴٩ به انگلستان رفت و در آنجا بود که بسیاری از آثار مهم خود را از خانواده سلطنتی انگلستان و دیگر اشخاص معروف خلق کرد. در سال ١٩۵۵ درخواست یک نقاشی پرتره از ملکه الیزابت دوم را دریافت کرد که این اثر در حال حاضر در نشنال پرتره گالری لندن نگهداری میشود.

این اتفاق باعث شهرت بیش از پیش وی گردید به طوری که این پرتره بروی تمبرها چاپ شد و در یک مورد نیز روی اسکناس کشور موریس چاپ گردید. بعد از این رویداد وی پیشنهادهای بیشتری از اشخاص مشهور برای نقاشی پرتره دریافت کرد. افرادی مانند ملکه مادر، پاپ واتیکان، پرنسس مارگارت و ...

پیِترو اَنّی گونی به زیبایی، روح نقاشی رنسانس را درک کرده بود و در عصر جدید از تکنیکهای آن دوران به زیبایی استفاده میکرد. وی پیرو نوعی از هنر فیگوراتیو محسوب میگردید که متعلق به دوران خودش نبود. در واقع اساتید او از گذشته می آمدند و انی گونی با یادگیری و استفاده از تکنیک آنها تصاویری منحصر به فرد و جدید خلق میکرد. تصاویری که از نظر تکنیک و هویت فنی متعلق به دوران رنسانس بود، اما از نظر مفهوم، بیانگر دغدغه های یک انسان قرن بیستمی بشمار می آمد. دکتر مانوئل بارلتی نقاش و رئیس موزه اَنّی گونی در نقد و تفسیر کارهای او میگوید: « در برخی از آثار این هنرمند به وضوح دلهره ها و دغدغه های انسان قرن بیستمی و بحران هویتی که جامعه را در بر میگیرد مشخص است.» در اواسط قرن بیستم دنیا درگیر جنگ سرد بود و ترس از جنگ جهانی سوم و انفجار اتمی. و در کنار این ترس، تنهایی بیش از پیش انسان قرن بیستمی، به وضوح در برخی از کارهای این استاد مشاهده میشود.

او سفرهای بسیاری به نقاط مختلف جهان از جمله ایران داشت و همین سفرها و تجربیات جدید، تاثیرات بسیاری بر آثارش داشته است. در واقع کارهای او را میتوان به دو دسته تقسیم کرد، برخی آثار از روی مدل زنده و تصاویر شخصیت های معروف است و برخی دیگر بازتاب تفکر و دغدغه های شخصی خود وی. همانطور که خودش در یک مصاحبه با تلویزیون رای تی وی میگوید: «من یک نقاش با سبک و سیاق و تکنیک کلاسیک هستم. این نوع از نقاشان، افرادی هستند که دایره نقاشی آنها سطح بالایی از فعالیتها را در بر میگیرد. مانند منظره، طبیعت بی جان، فیگور، پرتره، طراحی و....»

در شهر فلورانس در سال ٢٠٠٨ یک موزه به نام وی بازگشایی شد. این موزه در یکی از محلات زیبا و قدیمی فلورانس دایر شده است. این موزه در ویلایی به نام ویلای باردینی قرار دارد. این محل و بعضی از آثار او که در موزه قرار گرفته است، توسط بانکی به نام بانک پس انداز فلورانس خریداری و دایر شد. در این موزه حدود شش هزار از آثار هنرمند شامل طراحی ها، اسکیسها و نقاشی ها، با تکنیک های مختلف وجود دارد. در سالن اصلی این موزه ١٢٠ عدد از کارهای انی گونی وجود دارد. شامل سلف پرتره هایش، تصاویر خانوادگی و آثاری که از اشخاص مشهور آفریده، و برخی از وسایل شخصی وی نیز موجود است.

وی در قرن بیستم به سان یک نقاش رنسانس کار میکرد. اما با نوعی سبک قابل پذیرش در دنیای مدرن. در اروپا کارهایش با اقبال خوبی مواجه شد و او به سرعت در طبقه ثروتمند جامعه مشهور گشت و در تاریخ هنر اروپا جایگاه مهم و قابل اهمیتی برای خود رقم زد. پیِترو اَنّی گونی را میتوان یک مثال خوب از شخصی که با حفظ جنبه های آکادمیک نقاشی و پیروی از اصول طلایی تکنیک نقاشی، به موفقیت رسیده نام برد. وی به راستی و در عمل، این سخن که دیگر دوره نقاشی رئال به پایان رسیده و دوربین عکاسی جایگزین آن شده است را نقض کرد و به همگان نشان داد که هنوز هم نقاشی واقع گرا پتانسیل های بسیاری دارد و دوربین عکاسی فارغ از خوب یا بد بودنش نمیتواند جایگزین آن شود.